Een Oase

Uren waren we onderweg. De bewoonde wereld lag ver achter ons. Waar we ook keken, zand, zand en nog eens zand. Het striemde om je benen, venijnig prikte het op je blote huid. De wind had er geen moeite mee. Verse zandduinen resen op, het bemoeilijkte het lopen. Het water begon op te raken, waar halen we vers water?

Ja, zo kan je fantasie op hol slaan in deze “Sahata van het Noorden”. Mijn chauffeuse Mel weet feilloos met haar Landrover de weg in deze zandwoestijn. Behendig ontwijkt ze al te grote verse zandduintjes.

We zijn op weg naar het reddingshuisje op de Vliehors, een van de trouwlocaties van Vlieland. Het pand, een uit de kluiten gewassen strandhuisje op palen, biedt ruimte aan het bruidspaar, de ambtenaar en de getuigen. De verdere aanwezigen blijven buiten, beschut door het vele juthout dat als een kraal bij het huisje is neergezet.

Als aandenken mag het bruidspaar hun namen en datum op een van de balken schrijven als blijvende herinnering. Maarten Nijman van de Vliehors Expres grinnekte onlangs tegen me: “Het begint hier aardig op een bedevaartsoord te lijken. Of het bruispaar of hun familie komt controleren of hun naam er nog op staat”.

,

Direct op de hoogte gebracht worden als er een nieuw bericht gepost is? Vul dan je naam en e-mailadres in bij Niks Missen.