Een bijzondere ervaring

Elke zondagmorgen worden ze naar hun stamtafel gebracht. Door een van hun kinderen of door een van hun kleinkinderen. Het zijn de oude garnalenvissers die nog weten dat hun haven vol lag met garnalenkotters. Maar nu? Nee, nu ligt er geen meer. Hun haven is verzand.

Op het eind van een eindeloos lijkende weg, met links een kanaal,  ligt ze daar, de voormalige sluiswachterswoning, waar het polderbestuur vergaderde en waar men daarna op het platte dak, met de duimen achter de bretels, over de polder en de dijk keek. 

’t Zielhoes. Een uitspanning waar men lang niet kon pinnen en als het slecht weer was, waren ze dicht. Altijd al een café geweest. Een paar ronde tafeltjes met pluchen kleedjes, een stamtafel, alles bruin gerookt. Waar zelfs Bob Dylan naar toe fietste, omdat het zo leek op zijn homeland, op zijn thuis. 

Het was wel even zoeken op de Middendijk tussen Usquert en Warffum, voordat we de Zijlweg vonden. Een klein wat vervallen bordje gaf de richting aan. Noordpolderzijl.

Ik stond bovenop de dijk. Voor mij het ‘t Zielhoes, ondergedompeld in natte kleuren met daarboven verzadigde grijze luchten. Een prachtig troosteloos landschap.

Achter mij lag het uitgestrekte wad, met de lange geul die naar het kleinste getijde haventje van Nederland leidt. De Boschwad, van de Wadlopers van Pieterburen lag er nog en ook de garnalenkotter UQ18, de voormalige TX27 van mijn eilandgenoot Adrie Hutjes. Nu is de haven verzand, nu ligt er geen meer.

Daar zaten ze, de laatste oude vissers van Usquert en Warffum, aan hun stamtafel, in hun café, bij ooit wat hun thuishaven was, samen met een paar mensen uit de buurt. Herinneringen ophalend van een voorbij verleden. 

Ik stapte binnen. ‘k Stelde me voor: Goedemorgen. Ben Pieter de Vries van Texel, wil hier graag binnen een foto maken van de stamtafel voor mijn waddenboek. Vindt u dat goed?

Niemand zei iets. Doodse stilte. Iedereen zweeg. Ik werd onrustig. Groningers waren mensen van weinig woorden, maar dit? Gelukkig nam een jonge man het woord. “Kunnen jullie geen antwoord geven? Hij stelt zich netjes voor. Jullie kunnen toch wat zeggen?” Niemand zei iets. Doodse stilte. Iedereen zweeg. Na een halve minuut draaide de jongeman zich om en zei tegen me: “Je kan je gang gaan. Ze vinden het allemaal goed”. 

Voor meer info en openingstijden zie: Zielhoes