Den Hoorn, aan de Watermolenweg 

Even schuin tegenover de ruïne van de watermolen aan de Watermolenweg bij Den Hoorn op Texel ligt een oud, wat door weer en wind scheefgezakt boetje. Links en rechts van het bouwwerk staan hekken, opgebouwd van grijs uitgeslagen juthout, die zich rommelig een weg banen over het gewelfde erf richting sloot. Aan het hek rechts van de dam hangt nog een “kissie” met een oude lege verfbus, met in het deksel een gleuf. Ooit zullen er wel eieren naast gestaan hebben. Ganze-eieren lagen ook wel eens in het kissie. Ik nam ze graag mee. Lekker als omelet. Mag je me voor wakker maken.

. 

Het boetje voldoet wel aan de basisvormen van een schapenboet, maar is het geenszins. De muren zijn te hoog, het dak is te laag, het heeft een minimale oppervlakte en je kunt er slecht bijkomen met een wagen om er spullen in op te slaan. Eigenlijk heb je er als boer niks aan. 

Dit in tegenstelling tot de toeristische schilder, die met een fotogeniek schilderijtje thuis wil komen. En de plaatselijke fotograaf, die een schilderachtig tafereeltje wil vastleggen voor een ansichtkaart, die de toeristische schilder, bij slecht weer, als voorbeeld kan gebruiken om zo met een fotogeniek schilderijtje van “Mooi Texel” thuis te kome

Kees is er niet altijd echt blij mee, met al die belangstelling. Soms moet hij wel eens wat opknappen aan het schuurtje om verder verval of totale ineenstorting tegen te gaan. Hij doet het dan voor de gasten, want zelf heeft hij er niet zoveel aan. Buiten een stel wilde kippen die samen met een paar hanen er nog rond scharrelen en er vrijelijk op los leven. 

Bang dat het boetje te mooi wordt, zijn de protesten dan ook niet van de lucht. Echter, als hij het niet doet, is er straks geen boetje meer en dan zijn de rapen helemaal gaar. Maar de oplettende beschouwer heeft allang gezien dat Kees niet van nieuw houdt, dus de schade zal wel mee vallen en met een paar jaar weet je niet beter, dan dat het altijd zo was. Dan komen ook de schilders weer en de fotografen om húnboetje, opnieuw vast te leggen. Het boetje dat van Kees is, maar ook een beetje van ons allemaal. 

Heel langzaam, bijna onzichtbaar, verandert door de jaren heen, heel stiekem het boetje. 

’t Kissie met de oude verfbus. Een verschoten bord van Natuurmonumenten er boven.

Direct op de hoogte gebracht worden als er een nieuw bericht gepost is? Vul dan je naam en e-mailadres in bij Niks Missen.